DroneDogs en digitale wachters: hoever gaat controle in de samenleving van morgen?
Philadelphia’s Asylon heeft 26 miljoen dollar opgehaald om zijn toekomstvisie uit te rollen: een wereld waarin menselijke beveiligers worden vervangen door autonome drones, robotische honden en slimme AI die dag en nacht alles in de gaten houdt. De technologie is indrukwekkend, de investeerders zijn groot, en het systeem draait al op volle toeren. Maar onder die belofte van veiligheid sluimert een grotere vraag: hoeveel controle zijn we bereid toe te staan in ruil voor gemak?
Robots bewaken het terrein
Asylon gebruikt aangepaste versies van Boston Dynamics' Spot-robot om de DroneDog te bouwen. Deze robothond patrouilleert zelfstandig, spoort lekkages op en analyseert risico’s zonder menselijke tussenkomst. In combinatie met drones, slimme camera’s en sensoren ontstaat een gesloten ecosysteem waarin elk terrein, elke beweging en elk geluid wordt geregistreerd. Alles wordt aangestuurd vanuit een centrale commandopost, zonder pauze, zonder twijfel.
Beveiliging wordt een dienst, controle wordt standaard
Asylon verkoopt veiligheid als abonnement. Voor bedrijven is het aantrekkelijk: minder personeel, minder fouten, directe responstijden. Maar als we beveiliging reduceren tot een service, verdwijnt ook iets anders. De mens als filter. De menselijke blik die nuance ziet. Het morele oordeel. Want een AI die alles bekijkt, ziet veel, maar begrijpt weinig. En zodra we het systeem niet meer begrijpen, kunnen we het ook niet meer corrigeren.
Waar blijft de menselijke maat?
Asylon heeft al meer dan 250.000 autonome beveiligingsmissies uitgevoerd. Efficiëntie is bewezen. Maar werkt het systeem óók als het spannend wordt? Als iemand vlucht, als iemand paniek voelt, als iemand hulp nodig heeft zonder de juiste bewegingen te maken? Een mens kan aanvoelen, inschatten, afwijken van protocol. Een DroneDog niet.
Van toezicht naar constante aanwezigheid
Wat betekent het voor een samenleving als alles en iedereen permanent gemonitord wordt? Wat als we niet meer weten wie bepaalt of ons gedrag verdacht is? Waar ligt de grens tussen bescherming en beïnvloeding? Want controle komt niet altijd met sirenes. Soms komt het met stiltes, onzichtbare blikken en automatische protocollen waar niemand zich van bewust is. En juist dan is de impact het grootst.
De vraag die niemand stelt
De technologie is er al. De markt ook. Maar het publieke gesprek blijft uit. Niet over of dit kan, maar of we het willen. Willen we wonen, reizen en leven in een omgeving waar toezicht onzichtbaar is maar allesomvattend? En wie trekt de stekker als het systeem te ver gaat? Misschien is het tijd om die vraag niet pas te stellen als het al gebouwd is, maar nu. Voordat vrijheid verandert in gedrag dat vooraf goedgekeurd moet zijn.
